Mamy przyjemność i zaszczyt zaprosić Państwa do udziału w dniu 15 listopada o godzinie 17.00 w kolejnym Zdalnym Wykładzie Geomorfologicznym SGP. Wykład nosi tytuł „Recesja południowego skraju ostatniego lądolodu skandynawskiego w świetle datowań głazów narzutowych metodą 10Be” i będzie wygłoszony przez dr Karola Tylmanna (Wydział Oceanografii i Geografii, Uniwersytet Gdański), link MSTeams.

Dr Karol Tylmann jest adiunktem w Pracowni Rekonstrukcji Procesów Geomorfologicznych Katedry Geomorfologii i Geologii Czwartorzędu Uniwersytetu Gdańskiego. Jego główne zainteresowania badawcze koncentrują się na wykorzystaniu izotopów kosmogenicznych w rekonstrukcjach chronologii i dynamiki recesji dawnych lądolodów i lodowców jak również na analizach form glacjalnych z wykorzystaniem technik GIS oraz na badaniach sedymentologicznych glin lodowcowych. Głównym obszarem jego badań jest południowy skraj ostatniego lądolodu skandynawskiego w Polsce północnej oraz w południowej części niecki Bałtyku. Jest członkiem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich i wiceprzewodniczącym Komisji Geomorfologii Glacjalnej, członkiem Perybałtyckiej Grupy Roboczej INQUA oraz przewodniczącym komitetu wybierającego corocznych laureatów Hans Oeschger Medal Europejskiej Unii Nauk o Ziemi (EGU).

Wykład będzie dotyczyć chronologii oraz dynamiki recesji ostatniego lądolodu skandynawskiego na obszarze Polski oraz Niemiec, rekonstruowanej głównie na podstawie datowania głazów narzutowych metodą izotopu kosmogenicznego 10Be. Przedstawione zostaną dotychczasowe poglądy na przebieg ostatniej deglacjacji tego obszaru, jak również główne problemy i pytania badawcze, które nie doczekały się jeszcze jednoznacznych rozstrzygnięć. Kwestie te są nierzadko powodem ożywionych dyskusji i polemik, ponieważ wyniki datowania osadów i form glacjalnych nie zawsze dają się pogodzić z innymi wynikami i często bardzo trudno jest je korelować na większych obszarach. Sytuacja taka ma miejsce szczególnie w strefie południowego skraju ostatniego lądolodu skandynawskiego gdzie bywa, że lokalne schematy stratygraficzne i modele recesji lądolodu wzajemnie się wykluczają. Jednak coraz większa ilość dostępnych wyników datowania metodą izotopu kosmogenicznego 10Be wraz z istniejącymi danymi geochronologicznymi (daty radiowęglowe, daty luminescencyjne, czy inne daty kosmogeniczne) pozwalają z jednej strony na potwierdzenie części koncepcji znanych z literatury, a z drugiej strony na zaproponowanie nowych interpretacji i modeli, które być może pozwolą na pełniejsze zrozumienie dynamiki ostatniej deglacjacji w tej części Niżu Europejskiego.