XII Zjazd Geomorfologów Polskich, Gdańsk, 13-16.10.2021

Prof. dr hab. Leon Andrzejewski
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Profesor Leon Andrzejewski jest geografem, geomorfologiem, specjalizującym się w zagadnieniach geomorfologii fluwialnej i glacjalnej, paleogeografii czwartorzędu, a także ochrony i kształtowania środowiska. Jego dorobek naukowy obejmuje ok. 200 publikacji, w tym ponad 90 recenzowanych artykułów w krajowych i zagranicznych czasopismach naukowych oraz rozdziałów w monografiach.  Ponadto dorobek naukowym stanowi około 50 opracowań o charakterze projektów naukowych, m.in.: szczegółowych map geologicznych Polski, ekspertyz, fizjografii urbanistycznych, planów ochrony obszarów chronionych, map sozologicznych. Do najistotniejszych podjętych problemów badawczych należą zagadnienia morfogenezy i ewolucji systemów rzecznych i dolinnych w różnych strefach klimatycznych i geologicznych, rozwoju systemu fluwialnego doliny dolnej Wisły w późnym vistulianie i holocenie na tle uwarunkowań przyrodniczych i antropogenicznych, rekonstrukcji paleohydrologicznych i ich zapis w formach i osadach rzecznych, kształtowanie się polodowcowych stref marginalnych na obszarze młodoglacjalnym Niżu Polskiego oraz w obszarach współcześnie zlodowaconych (Spitsbergen, Islandia), a także ocena i analiza krajobrazów młodoglacjalnych, m.in. w oparciu o kartowanie sozologiczne. Ważne miejsce w karierze naukowej prof. dr hab. Leona Andrzejewskiego zajmuje prowadzenie badań w ramach wypraw i staży naukowych poza granicami naszego kraju, m.in. do Mongolii, na Spitsbergen, w Finlandii, w Holandii oraz na Islandii.

Prof. dr hab. Leon Andrzejewski do 1983 roku pracował w Zakładzie Geomorfologii i Hydrologii Niżu Instytutu Geografii i PZ PAN, a później na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Geomorfologii i Paleogeografii Czwartorzędu i był dyrektorem Instytutu Geografii UMK. Poza zajęciami dydaktycznymi na UMK prowadził również wykłady w ramach wymiany międzynarodowej na Uniwersytecie Keel (Anglia). Prof. Andrzejewski jest promotorem w 5 przewodach doktorskich, wypromował ponad 100 magistrów geografii oraz licencjatów. Jest wieloletnim członkiem Komitetu Nauk Geograficznych PAN oraz Komitetu Badań Czwartorzędu PAN. Pełnił także funkcję vice-przewodniczącego Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich. Wyrazem uhonorowania zasług i dorobku naukowego Prof. Andrzejewskiego są przyznane mu liczne nagrody i wyróżnienia, w tym złota Odznaka i Medal Polskiego Towarzystwa Geograficznego, a także Medal im. J. Kondrackiego

Prof. dr hab. Kazimierz Krzemień
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie

Profesor Kazimierz Krzemień jest specjalistą z zakresu geomorfologii obszarów górskich. Zajmuje się problematyką dynamiki wysokogórskiego systemu stokowego i fluwialnego w ujęciu dynamicznym i paleogeograficznym. Badania prowadzi przede wszystkim w Tatrach i Karpatach Fliszowych, w zasięgu jego zainteresowań badawczych są także inne obszary górskie: masyw Cairngorm w Szkocji, góry Attyki w Grecji, góry w Atlasie i Antyatlasie w Maroku, Masyw Centralny we Francji oraz Czarnohora i masyw Świdowca w Karpatach Wschodnich. Profesor jest współtwórcą geomorfologicznej szkoły fluwialnej. W badaniach tych po raz pierwszy zwrócono uwagę na systematyczny i jednorodny sposób zbierania danych o systemach korytowych. Taki sposób podejścia był podstawą powstania pierwszej w geomorfologii dynamicznej instrukcji do kartowania koryt rzecznych, której prof. Kazimierz Krzemień był współautorem. Nowym kierunkiem badań w działalności naukowej prof. K. Krzemienia było poznanie wpływu gospodarki turystycznej i ruchu turystycznego na degradację stoków górskich i wysokogórskich. Kolejnym istotnym kierunkiem dociekań naukowych prof. Kazimierza Krzemienia w Karpatach są studia geomorfologiczno-kartograficzne ukierunkowane na poznanie rzeźby obszarów chronionych.

Dorobek akademicki prof. Kazimierza Krzemienia obecnie obejmuje 319 publikacji naukowych zarówno indywidualnych, jak i współautorskich. Na dorobek Profesora składają się zarówno oryginalne artykuły naukowe (171), jak i rozdziały w książkach (13), redakcje (18) oraz streszczenia referatów, wstępy, podsumowania (117).

Profesor dr hab. Kazimierz Krzemień aktywnie uczestniczył w działalności organizacyjnej na rzecz Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej, jak i wydziału Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przez długie lata pełnił wiele ważnych i odpowiedzialnych funkcji. W latach 1995–2021 kierował Zakładem Geomorfologii IGiGP UJ. W latach 1996–1999 był dyrektorem Instytutu Geografii UJ, następnie w latach 1999–2005 był prodziekanem, a następnie w latach 2005–2012 dziekanem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UJ. Działalność organizacyjna prof. K. Krzemienia daleko wykracza poza środowisko lokalne. W latach 2008–2012 pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Kierowników Jednostek Geograficznych w Polsce. W latach 2012–2020 był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. W latach 1996–2011 pełnił funkcję sekretarza Komisji Nauk Geograficznych PAN, a od 1996 r. jest członkiem Prezydium Komitetu Nauk Geograficznych PAN. W 2021 r. Walne Zgromadzenie Polskiej Akademii Umiejętności wybrało Profesora na członka korespondenta Wydziału Przyrodniczego PAU.

Profesor Mauro Soldati
Uniwersytet Modena-Reggio Emilia, Modena, Włochy

Profesor Mauro Soldati jest geomorfologiem o szerokich zainteresowaniach naukowych i znaczących osiągnięciach w zakresie organizacji nauki. Tematyka jego prac dotyczy przede wszystkim takich zagadnień, jak dynamika rzeźby środowisk wysokogórskich, ruchy masowe, zwłaszcza osuwiska i spływy gruzowe, zmiany środowiska w późnym czwartorzędzie i reakcja systemu morfogenetycznego, procesy litoralne na wybrzeżach skalistych, geomorfologia stosowana, ocena zagrożeń geomorfologicznych i problematyka ochrony dziedzictwa Ziemi. Prowadzi badania między innymi w Dolomitach, północnych Apeninach, na Malcie i na Spitsbergenie. Od wielu lat jest zaangażowany w działania International Association of Geomorphologists (IAG), w latach 2013–2017 był jednym z trzech Vice-Prezydentów, a od 2017 jest Prezydentem IAG. Wcześniej, przez wiele lat koordynował program wspierania młodych geomorfologów przez system grantów konferencyjnych, który jest jednym w wyznaczników działalności IAG. Jest członkiem rady redakcyjnej czasopisma „Geomorphology”. Od lat współpracuje z polskimi geomorfologami, głównie z Poznania i Wrocławia, na polu naukowym i organizacyjnym.

XI Zjazd Geomorfologów Polskich, Warszawa, 13-15.09.2017

Prof. dr hab. Jacek Jania
Uniwersytet Śląski, Sosnowiec

Profesor Jacek Jania jest międzynarodowym autorytetem w zakresie badań lodowców, światowej klasy glacjologiem. Prowadzi badania glacjologiczne i geomorfologiczne m.in. na Spitsbergenie, Islandii, Alasce, w Tatrach. Jest pionierem światowych badań lodowców, uchodzących do morza, autorem koncepcji “cielenia się” lodowców, wspartych o dno morskie, autorem modelu struktury termicznej lodowców subpolarnych Spitsbergenu, czy w końcu inicjatorem badań dynamiki bilansu masy oraz ewolucji termiki lodowców Svalbardu. Obok licznych sukcesów naukowych, Profesor jest również znakomitym organizatorem nauki, o czym świadczy wiele pełnionych przez Niego funkcji, m.in.: kierownika i wykonawcy licznych projektów badawczych, kierownika wypraw polarnych, Dziekana WNoZ UŚ, czy Prorektora ds. Nauki i Współpracy Krajowej i Zagranicznej UŚ.

Prof. dr hab. Maria Łanczont
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin

Profesor Maria Łanczont należy do grupy naukowo aktywnych geografów fizycznych i geomorfologów w Polsce. Zajmuje się problematyką stratygrafii osadów plejstoceńskich Polski SE i Ukrainy NW, a zwłaszcza stratygrafią i paleogeografią lessów. Bada procesy sedymentacji eolicznej osadów drobnoziarnistych (lessów i osadów lessopodobnych). Przeprowadza rekonstrukcje zmian środowiska przyrodniczego w plejstocenie na obszarze Polski SE i Ukrainy NW z określeniem roli środowisk: glacjalnego i peryglacjalnego w transformacji rzeźby. Od wielu lat ściśle i na wielu płaszczyznach współpracuje z jednostkami badawczymi w Polsce oraz na Ukrainie, Białorusi, czy Holandii w zakresie peryglacjalnej morfo- i litogenezy pogranicza Polski i Ukrainy, stratygrafii osadów plejstoceńskich, regionalnych podziałów plejstocenu Polski i Ukrainy, rekonstrukcji uwarunkowań paleogeograficznych i geomorfologicznych kultur pradziejowych w lessowej strefie północnego przedpola Karpat. W dorobku naukowym zgromadziła blisko 500 oryginalnych publikacji z zakresu paleogeografii czwartorzędu, geomorfologii, czy geologii. Jest Członkiem-Założycielem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich (1991), w latach 2012-2014 – jego wiceprezesem; Członkiem korespondentem PAU od 2010 r. oraz członkiem 2 Komisji PAU – Paleogeografii Czwartorzędu i Prehistorii Karpat; Członkiem Komitetu Badań Czwartorzędu PAN (od 1999, do 2016 – wiceprzewodnicząca); Członkiem Komitetu Nauk Geograficznych PAN (2008-2011, 2016-2019).

Prof. dr hab. Jan Piotrowski
University of Aarhus, Aarhus, Denmark

Światowej klasy specjalista w dziedzinie geologii i geomorfologii czwartorzędu, zwłaszcza procesów glacjalnych i form rzeźby terenu przez nie kształtowanych. Od 2000 roku pełni funkcję redaktora naczelnego czasopisma Boreas, vice-prezydenta i prezydenta Komisji Zlodowaceń INQUA, a w latach 2003-2007 wiceprezydenta INQUA. Jest członkiem wielu organizacji naukowych oraz komitetów redakcyjnych czasopism naukowych, piastuje wiele funkcji na Uniwersytecie w Aarhus, również prodziekana Wydziału Geosciences, uważanego za jeden z najlepszych w Europie. Szczególnie warta podkreślenia jest Jego działalność wspierająca rozwój naukowców z Polski. Od wielu lat pomaga i stara się promować młodych naukowców. Był promotorem lub współ-promotorem czterech rozpraw doktorskich, również czterech naukowców z Polski odbyło u niego staże długoterminowe, a ponad 100 studentów z różnych uczelni polskich studiowało pod jego opieką na Uniwersytecie Aarhus w ramach programu Erasmus. Aktywnie działa w projektach badawczych realizowanych przez polskich geomorfologów, a także służy radą polskim czasopismom naukowym.

X Zjazd Geomorfologów Polskich, Toruń, 15-19.09.2014

Prof. dr hab. Adam Kotarba
Polska Akademia Nauk w Krakowie

Profesor Adama Kotarba jest specjalistą z zakresu geomorfologii obszarów górskich. Zajmuje się problematyką ewolucji rzeźby i dynamiki współczesnych procesów geomorfologicznych w górach współcześnie i w przeszłości. Prowadzi badania przede wszystkim w Karpatach Fliszowych, a także w obszarach górskich innych krajów m.in. Mongolii, Szkocji, Włoch, Szwecji, Austrii, Słowacji i Francji. Jako pierwszy zastosował metodę lichenometryczną do określania wieku form. Podjął również badania nad deglacjacją Tatr, a następnie nad rolą wieloletniej zmarzliny u schyłku ostatniego zlodowacenia.

Dorobek Profesora obejmuje ponad 250 pozycji oraz liczne funkcje: członka-korespondenta Polskiej Akademii Nauk, członka czynnego, członka Rady, sekretarza i Vice-Dyrektora Wydziału IV Przyrodniczego Polskiej Akademii Umiejętności. Poza działalnością badawczą jest czynnym uczestnikiem komitetów i komisji naukowych, w tym Komitetu Nauk Geograficznych PAN, Komisji Nauk Geograficznych przy Oddziale PAN w Krakowie (przewodniczący), Komisji Geograficznej PAU (przewodniczący) oraz organizacji naukowych (członek-założyciel Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich). Jest również wieloletnim członkiem Rady Naukowych Tatrzańskiego Parku Narodowego i Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk o Ziemi Oddział Krakowski. Ponadto, aktywnie uczestniczył w międzynarodowym życiu naukowym, jako czynny członek Międzynarodowej Unii Geograficznej, w tym Komisji: Stokowej, Peryglacjalnej, Współczesnych Procesów Geomorfologicznych, Eksperymentów Polowych w Geomorfologii, GERTEC oraz Międzynarodowej Asocjacji Geomorfologicznej (IAG), a także Geomorfologicznej Komisji Karpacko-Bałkańskiej.

Prof. dr hab. Jan Szupryczyński
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Profesor Jan Szupryczyński jest uznanym geomorfologiem glacjalnym, który przez wiele lat prowadził badania naukowe nad rzeźbą glacjalną Spitsbergenu. Badania te obejmują w szczególności analizę rzeźby oraz sedymentologii osadów glacjalnych. Szczególne miejsce w Jego działalności naukowej zajmuje analiza elementów kierunkowych w glinach glacjalnych. Profesor Szupryczyński zajmuje się historią eksploracji obszarów polarnych i zlodowaconych, w tym szczególnie obszarów dalekiej północy, zwłaszcza archipelagu Svalbard. Profesor Szupryczyński dał się poznać również jako świetny organizator. Pełnił wiele funkcji, m.in. wieloletniego kierownika Zakładu Geomorfologii i Hydrologii Niżu IGiPZ PAN w Toruniu, redaktora Przeglądu Geograficznego, przewodniczącego Rady Naukowej IGiPZ PAN, kierownika wypraw polarnych. Jest członkiem założycielem Klubu Polarnego PTG, był członkiem rzeczywistym Komisji Kartowania Geomorfologicznego oraz Komisji Katastrof Geomorfologicznych Międzynarodowej Unii Geograficznej.

Prof. dr hab. Krystyna Turkowska
Uniwersytet Łódzki

Profesor Krystyna Turkowska jest geomorfologiem i paleogeografem czwartorzędu, której cała praca zawodowa była związana z Uniwersytetem Łódzkim. Zakres specjalności Pani Profesor obejmuje geomorfologię glacjalną, peryglacjalną, czy fluwialną. Bogaty dorobek publikacji z tej różnorodnej gamy zagadnień naukowych pozwolił na usystematyzowanie wiedzy o regionie łódzkim w monografii Geomorfologia regionu łódzkiego jej autorstwa, w której zawarta jest hipoteza ewolucji rzeźby regionu, rozszerzająca teorię poligenezy rzeźby J. Dylika oraz mapa geomorfologiczna regionu łódzkiego.

Profesor Krystyna Turkowska jest członkiem założycielem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich. Była członkiem Zarządu SGP w latach 1991-2002. Była organizatorem i członkiem komitetów naukowych wielu sympozjów o randze międzynarodowej (Komisji Geomorfologii Peryglacjalnej MUG (1967, 1999); Kolokwium polsko-francuskiego (1990)) i konferencji krajowych, po powstaniu SGP afiliowanych przez Stowarzyszenie. Jest gorącą entuzjastką Zagranicznych Warsztatów Geomorfologicznych, w których wielokrotnie uczestniczyła (Egipt 2002, Spitsbergen 2003, Tunezja 2004, Islandia 2005, Indie 2006, Maroko 2007). Pełni funkcję redaktor naczelnej łódzkiego czasopisma Acta Geographica Lodziensia.

Prof. dr hab. Edward Wiśniewski (+)
Akademia Pomorska w Słupsku

Działalność naukowa prof. dr hab. Edwarda Wiśniewskiego koncentruje się na problematyce geomorfologii i geologii osadów polodowcowych na terenie Polski północnej oraz geomorfologii fluwialnej, odnoszącej się głównie do rozwoju geomorfologicznego wybranych dolin Niżu Polskiego. Prowadził On również badania osadów i form polodowcowych na terenie Finlandii i Danii. Znacznie pogłębił i poszerzył swoje studia z zakresu geomorfologii w czasie licznych staży i wyjazdów naukowych m.in. na uniwersytetach: w Jenie, Helsinkach, Turku i Oulu, w Kopenhadze, Zurychu, Bazylei i Bernie, Instytucie Geografii i Geologii Arktyki Akademii Nauk w ZSRR. Jako doświadczony badacz brał udział w wyprawie naukowej na Spitsbergen i na Antarktydę, gdzie prowadził badania na Stacji im. Antoniego Dobrowolskiego. Ważnym Jego osiągnięciem naukowym i organizacyjnym była organizacja wypraw naukowych na Islandię, która prowadziła badania geomorfologiczne na przedpolu lodowców Skeidarár, Tungnaár i Höfdabrekku, w ramach międzynarodowego programu Europejskiej Agencji Kosmicznej, dotyczącego naturalnych zmian powierzchni Islandii.

Dorobek naukowy Profesora obejmuje ponad sto publikacji w czasopismach krajowych i zagranicznych. Jest członkiem-korespondentem Fińskiego Towarzystwa Geograficznego. Od początku powstania jest członkiem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich, w którym pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Geomorfologii Glacjalnej. Wyrazem uznania dla Jego osiągnięć naukowych był fakt wybrania go w latach 1982-1992 na członka Komitetu Badań Czwartorzędu PAN, a w latach 1984-1989 na członka Komitetu Badań Polarnych PAN i przewodniczącego Grupy Roboczej ds. Narodowego Komitetu SCAR. Przez wiele lat był członkiem Rady Redakcyjnej kwartalnika Polish Polar Research.

Prof. dr hab. Józef Wojtanowicz (+)
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Profesor Józef Wojtanowicz jest wybitnym geomorfologiem i paleogeografem czwartorzędu. Na pierwszym planie Jego zainteresowań naukowych leży problematyka procesów i rzeźby eolicznej. Trwały wkład do tej wiedzy stanowią nowatorskie odkrycia typów genetycznych wydm, ich wieku i faz wydmotwórczych w plenivistulianie, późnym vistulanie i holocenie, dokonane na przykładzie dużych zespołów tych form w Kotlinie Sandomierskiej, oraz syntetyczne globalne ujęcie współczesnych procesów eolicznych. Liczne rozprawy i prace z tego zakresu są często cytowane w kraju i za granicą. Druga ważna dziedzina badań Profesora Józefa Wojtanowicza obejmuje problemy stratygrafii i paleogeografii czwartorzędu. Tu także Jego dorobek jest bardzo bogaty, a największe osiągnięcia na tym gruncie dotyczą kształtowania się i rozwoju jezior Polesia Lubelskiego z wysunięciem tezy o termokrasowej ich genezie oraz prace o rozwoju rzeźby i regionalizacji geomorfologicznej Kotliny Sandomierskiej. W nurcie badań krajobrazowych Profesora Józefa Wojtanowicza mieści się oryginalne studium krajobrazu kulturowego tego regionu. Jest także autorem regionalizacji fizycznogeograficznej Europy Środkowej. Profesor wniósł wielki wkład w rozwój ośrodka geograficznego na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jest członkiem założycielem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich, redaktorem czasopisma Annales UMCS, sec. B.

IX Zjazd Geomorfologów Polskich, Poznań, 20-22.09.2011

Prof. dr hab. Tadeusz Gerlach (+)
Polska Akademia Nauk w Krakowie
Profesor Tadeusz Gerlach należy do godnych uhonorowania Geomorfologów, bowiem Jego zasługą jest rozwinięcie nowych kierunków w badaniach współczesnej ewolucji rzeźby Karpat oraz paleogeografii czwartorzędu w tym obszarze. Studiował geografię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, pod kierunkiem prof. M. Klimaszewskiego. W 1955 został zatrudniony jako asystent w nowopowstałym Zakładzie Geomorfologii i Hydrologii w Krakowie, należącym do Instytutu Geografii PAN. Prof. Tadeusz Gerlach rozpoczął jako pierwszy, badania procesów geomorfologicznych na stokach karpackich stosując eksperyment polowy. Badania obejmowały monitoring spłukiwania na stokach o różnym użytkowaniu, spełzywania i osuwania, działalność lodu włóknistego, rozbryzgu i deflacji. Skonstruował nowe instrumenty do pomiaru niektórych procesów, w tym powszechnie znaną w świecie i dotychczas używaną tzw. Rynnę Gerlacha. Zasługą Prof. Gerlacha jest znaczący postęp w rekonstrukcji procesów peryglacjalnych w czasie ostatniej fazy zimnej plejstocenu, szczególnie poprzez określenie roli deflacji i specyficznej facji lessu tzw. karpackiej odmiany lessu. Ponadto odkrył on nowe stanowiska z osadami warwowymi i fluwioglacjalnymi na Pogórzu Karpackim, w strefie maksymalnego zasięgu lądolodu zlodowacenia Sanu.

Prof. dr hab. Kazimierz Klimek (+)
Uniwersytet Śląski w Katowicach
Profesor Kazimierz Klimek całą karierę naukową poświęcił geomorfologii i paleogeografii czwartorzędu. Pracował w IMGW, później w szkole, Instytucie Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, Instytucie Ochrony Przyrody PAN i na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego. Odbywał staże naukowe w Szwecji i Wielkiej Brytanii. Jego zainteresowania badawcze dotyczą: stratygrafii i paleogeografii czwartorzędu, rzeźby glacjalnej, rzeźby fluwialnej, a ostatnio geoarcheologii i antropogenicznych uwarunkowań procesów geomorfologicznych w obrębie gór średnich i ich przedpola. Prowadził badania geomorfologiczno-sedymentologiczne na przedpolu jednego z lobów Vatnajőkul w Islandii, od 1974 r. przez 10 sezonów badawczych kierował Polsko-Mongolską Ekspedycją Geograficzną w Mongolii, prowadził badania geomorfologiczne w górach Bułgarii. Wypromował ponad 100 magistrów, 12 doktorów (+3 w realizacji). Dwaj z nich są już profesorami zwyczajnymi (K. Krzemień, A. Łajczak), a trzej profesorami UŚ, AGH i PAN (I.Malik, D.Ciszewski, B.Wyżga). Przez dwie kadencje (6 lat) był członkiem Centralnej Komisji d.s. Stopni i Tytułu Naukowego. Recenzował dziesiątki prac doktorskich, wiele prac habilitacyjnych i wniosków do tytułu profesora. Jest członkiem założycielem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich.

VIII Zjazd Geomorfologów Polskich, Słupsk, 10-13.09.2008

Prof. dr hab. Algirdas Gaigalas (+)
University of Vilnius, Lithuania

Działalność naukowa Profesora Algirdasa Gaigalasa koncentruje się wokół geologii czwartorzędu, geomorfologii i petrografii, i obejmuje badania osadów czwartorzędowych, głównie na Litwie, ale również w krajach ościennych. Profesor Gaigalas jest autorem nowego schematu stratygraficznego osadów czwartorzędowych na Litwie, nowej metody petrograficznej badania moren, a także nowej teorii kształtowania plejstoceńskich osadów glacjalnych w lito-sedymentologicznych cyklach na Litwie. W obrębie Jego naukowych zainteresowań znajduje się również dziedzictwo geologiczne i jego ochrona.
Jego merytoryczne osiągnięcia doceniono wielokrotnie nadając Mu tytuły, m.in. członka honorowego INQUA oraz zapraszając Go do gremium m.in. Rosyjskiej Akademii Nauk. W dorobku naukowym wykazuje również liczne funkcje, m.in.: prezydenta Litewskiej Akademii Nauk, członka Litewskiego i Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Litewskiego Towarzystwa Geograficznego, redaktora naczelnego litewskiego czasopisma Geologija, członka rady redakcyjnej czasopisma Geochronometria. Profesor prezentuje wyniki swoich badań podczas konferencji na wszystkich kontynentach. Współpracuje z wieloma polskimi badaczami, w tym szczególnie z Gdańska. Współpraca ta koncentruje się głównie na tematyce datowań różnymi metodami, w tym szczególnie metodą luminescencji.

Prof. dr hab. Andrzej Kostrzewski
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Profesor Andrzej Kostrzewski jest uznanym geografem, geomorfologiem i geoekologiem. Jego działalność naukowa obejmuje szeroki wachlarz zagadnień badawczych, wchodzących w zakres geomorfologii glacjalnej, peryglacjalnej, fluwialnej, krasu, speleologii, paleogeografii, czy geoekologii. Ostatnio z powodzeniem podejmowane przez Profesora badania dotyczą współczesnych procesów morfogenetycznych oraz funkcjonowania i rozwoju współczesnych geoekosystemów w odmiennych warunkach środowiska przyrodniczego i różnokierunkowej antropopresji. Zainicjował powstanie Stacji Geoekologicznej w Storkowie k. Szczecinka oraz Stacji Monitoringu Środowiska Przyrodniczego w Grodnie k. Międzyzdrojów. Jest pomysłodawcą i koordynatorem programu Zintegrowany Monitoring Środowiska Przyrodniczego w Polsce. Pełnił liczne funkcje, m.in. Prorektora UAM, Dziekana Wydziału Nauk Geograficznych i Geologicznych, Dyrektora Instytutu Badań Czwartorzędu i Geoekologii, redaktora naczelnego czasopism: Questiones Geographicae czy Landform Analysis, czy w końcu prezesa Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich. Kierował projektami naukowymi m.in. dla PAN, PIG, czy KBN.

VII Zjazd Geomorfologów Polskich, Kraków, 19-22.09.2005

Prof. dr hab. Elżbieta Mycielska-Dowgiałło
Uniwersytet Warszawski

Profesor Mycielska-Dowgiałło jest geografem, profesorem nauk o Ziemi, uznanym badaczem czwartorzędu. Jest inicjatorką stosowania metod sedymentologicznych w geomorfologii w celu określenia rodzaju, dynamiki i długości trwania procesów geomorfologicznych. Prowadzi badania osadów powstałych w różnych środowiskach sedymentacyjnych oraz w różnych strefach morfoklimatycznych, m.in. w Kotlinie Sandomierskiej, w dolinie Wisły, na pustyni Saharze, czy w Górach Świętokrzyskich. Wchodzą one tematycznie w zakres geomorfologii: fluwialnej, glacjalnej, eolicznej, peryglacjalnej i krasu. Liczne są również Jej osiągnięcia dydaktyczne i organizacyjne. Jest twórczynią Pracowni Sedymentologicznej Uniwersytetu Warszawskiego, inicjatorką wielu wypraw badawczych i Ogólnopolskich Warsztatów Geomorfologicznych, m.in.: na Wyspy Zielonego Przylądka, do Egiptu, Maroka, Tunezji, czy na Islandię, a także organizatorką Terenowych Warsztatów Sedymentologicznych. Pełniła funkcje: Przewodniczącej Komisji Litologii i Genezy Osadów Czwartorzędowych Komitetu Badań Czwartorzędu PAN oraz vice-przewodniczącej Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich.

VI Zjazd Geomorfologów Polskich, Jelenia Góra-Cieplice, 11-14.09.2002

Prof. dr hab. Andrzej Karczewski (+)
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Profesor Andrzej Karczewski jest geografem, geomorfologiem, specjalizującym się w zagadnieniach rzeźby glacjalnej oraz rekonstrukcjach paleogeograficznych okresu czwartorzędowego, ze szczególnym uwzględnieniem ostatniego zlodowacenia na obszarze Pomorza. Swoją karierę naukową, od okresu studiów, związał z ośrodkiem poznańskim, gdzie m.in. pełnił funkcję prodziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu im. A. Mickiewicza, tworzył i przez ponad 20 lat kierował Zakładem Geologii Glacjalnej UAM. W swoich pracach najwięcej miejsca poświęcił charakterystyce osadów polodowcowych i genezie rzeźby na Niżu Środkowoeuropejskim, biorąc między innymi udział w pracach komisji INQUA, od jej zjazdu zorganizowanego w Polsce w roku 1961. Wiele miejsca w swoich publikacjach poświecił problematyce kartowania geomorfologicznego, czego świadectwem są będące cały czas w użyciu i pomnażające liczbę swoich cytowań arkusze map z obszaru Polski (m.in. „Nizina Szczecińska i Pojezierze Myśliborskie”) czy Spitsbergenu („Hornsund”, „Petuniabukta”). Część map uzyskała w ostatnich dekadach wznowienia w postaci cyfrowej, przy aktywnym udziale autora w ich reedycji. Był również prekursorem badań współczesnych procesów denudacyjnych na stokach młodoglacjalnych w okolicach Poznania. Od lat 70. XX wieku włączył się w nurt działań ekspedycyjnych, wyjeżdżając trzykrotnie na stypendia do Finlandii (głównie do stacji Kevo w fińskiej Laponii), uczestnicząc w wyprawach na Kaukaz oraz na Spitsbergen do stacji PAN w Hornsundzie (czterokrotnie), a także trzykrotnie w otoczenie Zatoki Petunia (środkowy Spitsbergen), jako jeden z inicjatorów i koordynator poznańskiego programu badań polarnych. W ciągu swojej aktywności akademickiej Profesor Karczewski był niestrudzonym dydaktykiem oraz wychowawcą młodzieży, między innymi w ramach prowadzonych przez niego seminariów o zróżnicowanej tematyce geomorfologicznej (Wielkopolska, Pomorze, Spitsbergen) oraz fizjograficznej i turystycznej z elementami aplikacyjnymi dla lokalnej gospodarki. Profesor Karczewski jest jednym z członków założycieli SGP i od początku istnienia aktywnie wpierał działalność Stowarzyszenia, promując je w polskich i zagranicznych środowiskach naukowych, z którymi był związany (Komitet Badań Polarnych PAN, Komitet Badań Czwartorzędu PAN, International Union for Quaternary Research).

Prof. dr hab. Bogusław Rosa (+)
Uniwersytet Gdański

Profesor nauk o Ziemi o szerokim wachlarzu naukowych zainteresowań, tj. geomorfologii glacjalnej, paleogeografii czwartorzędu oraz geologii morza. Jego badania koncentrują się szczególnie na rozwoju rzeźby litoralnej polskiego odcinka linii brzegowej Morza Bałtyckiego. Na zaproszenie wietnamskich specjalistów Profesor Rosa prowadził również badania nad rozwojem naturalnych uwarunkowań rozwoju wybrzeża Morza Południowochińskiego w Wietnamie.

Jest członkiem wielu organizacji i stowarzyszeń, m.in. Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Towarzystwa Geograficznego, INQUA, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego oraz redaktorem czasopisma Peribalticum. Jest autorem mapy morfogenetycznej doliny dolnej Wisły, Kociewia oraz wschodniej części Mazur. Organizował tzw. seminaria morskie oraz Kongres INQUA w Polsce. Został wielokrotnie odznaczony medalami i nagrodami uniwersyteckimi, rządowymi oraz wyróżnieniami lokalnych grup naukowych i jednostek administracyjnych.

Prof. Dr. Marton Pecsi (+)
Hungarian Academy of Sciences, Budapest, Hungary

Profesor Marton Pecsi jest geografem fizycznym, geomorfologiem, badaczem osadów czwartorzędowych, w tym szczególnie lessów, badaczem krajobrazu, regionalistą. Jest współautorem geograficznych map tematycznych, szczególnie paleogeograficznych oraz geomorfologicznych Karpat, które współtworzył wspólnie z polskimi geomorfologami, głównie krakowskimi, z którymi współpracował regularnie. Jest wykonawcą licznych programów krajowych, w których opracowywał wyniki zintegrowanych badań z zakresu geografii fizycznej oraz społeczno-ekonomicznej, m.in. analizy i waloryzacji krajobrazu, kartowania geomorfologicznego, regionalizacji fizycznogeograficznej. Jest autorem koncepcji map geomorfologiczno-bonitacyjnych. Swoją wiedzę i doświadczenia naukowe wykorzystywał również w przygotowaniu książek do geografii dla szkół średnich oraz wykładów dla studentów politechniki na Węgrzech. Jest pracownikiem Instytutu Geografii Węgierskiej Akademii Nauk, gdzie przez wiele lat pełnił funkcję dyrektora. Jest również członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Austriackiej Akademii Nauk oraz Międzynarodowej Unii Geograficznej. Pełnił funkcję Prezydenta Międzynarodowej Komisji Badań Lessu INQUA.

Prof. Dr. Andriej A. Wieliczko (+)
Russian Academy of Sciences, Moscow, Russia

Prof. Andriej Wieliczko jest światowej sławy paleogeografem i geologiem czwartorzędu, w tym słynnym badaczem lessów. Jego działalność naukowa obejmuje w szczególności paleogeografię młodszego kenozoiku (łącznie z paleoklimatologią, paleopedologią, paleokriologią), paleoekologię człowieka pierwotnego, analizę stanu współczesnego środowiska przyrodniczego i prognozy zmian z uwzględnieniem czynnika antropogenicznego. Wniósł do światowej literatury wielki wkład w rozpoznanie czwartorzędu Ziemi, zarówno w skali lokalnej, jak i globalnej.

Jest kierownikiem znanego Laboratorium Geografii Ewolucyjnej, gdzie od wielu lat, wraz z zespołem współpracowników, prowadzi na wysokim poziomie interdyscyplinarne badania, publikowane w wielu monografiach i atlasach tematycznych. Jednocześnie, jest aktywnym członkiem wielu organizacji naukowych w kraju i za granicą, gdzie pełni funkcje: wiceprzewodniczącego INQUA, członka Międzynarodowego Zespołu do Oceny Zmian Klimatycznych (IPCC), członka komitetu programu “Globalne zmiany w przeszłości” PAGES i wielu innych. Wyrazem uznania Jego naukowej działalności jest nadanie Mu członka honorowego INQUA i wielu innych towarzystw.

V Zjazd Geomorfologów Polskich, Toruń, 11-14.09.2000

Prof. Dr. Tadeás Czudek (+)
Brno, The Czech Republik

Jest uznanym czeskim geomorfologiem. Specjalizuje się w badaniach peryglacjalnych obszaru Karpat. Jest autorem czeskich podręczników i map geomorfologicznych oraz Atlasu Republiki Czeskiej. Członek wielu stowarzyszeń krajowych (m.in. Czeskiego Narodowego Komitetu Nauk Geograficznych) i zagranicznych (m.in. IGU oraz INQUA), a także członek-założyciel Czeskiego Stowarzyszenia Geomorfologicznego. Wielokrotnie zapraszany do wygłoszenia referatów na różnych spotkaniach i konferencjach w Polsce.

IV Zjazd Geomorfologów Polskich, Lublin, 3-6.06.1998

Prof. dr hab. Edward Józef Mojski (+)
Państwowy Instytut Geologiczny, Sopot

Profesor Edward Mojski jest geografem, geologiem czwartorzędu, autorem licznych opracowań naukowych, monografii (np. „Europa w plejstocenie”), a w szczególności autorem i koordynatorem opracowania przeglądowych oraz szczegółowych map geologicznych Polski. Był współtwórcą znanej w Europie lubelskiej szkoły lessowej. Szczególnym Jego osiągnięciem jest autorski podział stratygraficzny czwartorzędu, oparty na licznych opracowaniach własnych i współautorskich. Jego wszechstronne osiągnięcia organizacyjne obejmują m.in. organizację Kongresu Międzynarodowej Asocjacji Badań Czwartorzędu (INQUA) oraz członkostwo dwóch Komisji tej Asocjacji. Przez wiele lat prof. E. Mojski reprezentował polską geologię i geomorfologię jako członek Komisji Badań Lessu oraz Komisji Stratygrafii Czwartorzędu (również jako jej wiceprzewodniczący). Jest reprezentantem Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiego Towarzystwa Geologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Geograficznego. Od 1995 roku jest członkiem honorowym International Union for Quaternary Research.

Prof. dr hab. Leszek Starkel
Polska Akademia Nauk w Krakowie

Jest profesorem nauk przyrodniczych, uznanym geografem i geologiem czwartorzędu. Specjalizuje się w geomorfologii historycznej i dynamicznej oraz paleogeografii czwartorzędu i paleohydrologii. Prowadzi wszechstronne badania z zakresu geomorfologii obszarów górskich, szczególnie Karpat i Himalajów, geomorfologii fluwialnej, a także wpływu człowieka na zmiany środowiska przyrodniczego. Jest autorem licznych książek, w tym najbardziej znanych, pt. Paleogeografia holocenu, Rozwój rzeźby Karpat fliszowych w holocenie oraz Geografia Polski, środowisko przyrodnicze. Współtworzył mapy geomorfologiczne Karpat. Jest członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności oraz Międzynarodowej Unii Geograficznej. Był także przewodniczącym Komitetu Badań Czwartorzędu i Komitetu Narodowego INQUA. Zorganizował Stację Naukową PAN w Szymbarku. Był głównym redaktorem czasopisma Studia Geomorphologica Carpatho-Balcanica.

Prof. dr hab. Jerzy Kondracki (+)
Uniwersytet Warszawski

Jest uznanym geografem, a z zamiłowania również kronikarzem i historykiem nauk o Ziemi. Autor Regionalizacji fizycznogeograficznej Polski oraz podręczników akademickich, m.in. Geografii fizycznej Polski czy Geografii regionalnej Polski. Wprowadził i rozwinął w Polsce kompleksowy kierunek badań środowiska przyrodniczego. Jako przedstawiciel Polski brał udział w pracach grupy ekspertów ONZ, zajmujących się standaryzacją nazw geograficznych. W latach 1977–1985 i 1987–1997 przewodniczył Komisji Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Polski. Szczególnym zainteresowaniem Profesor darzy również kartografię. Pełni w tym zakresie liczne funkcje jako: zastępca przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego Narodowego Atlasu Polski, członek Komisji Atlasów Narodowych i Regionalnych Komisji Atlasów Narodowych i Regionalnych Międzynarodowej Unii Geograficznej (IGU), a później wspólnej grupy roboczej atlasów środowiska Unii i Międzynarodowej Asocjacji Kartograficznej (ICA), przewodniczący Komitetu Redakcyjnego „Polskiego Przeglądu Kartograficznego”, a także przewodniczący Rady Naukowej Atlasu Rzeczypospolitej Polskiej, największego dzieła kartograficznego Polski.

III Zjazd Geomorfologów Polskich, Sosnowiec, 27-29.09.1995

Prof. dr hab. Halina Klatkowa (+)
Uniwersytet Łódzki
Profesor Halina Klatkowa jest wybitnym geomorfologiem i paleogeografem czwartorzędu. Największe osiągnięcia uzyskała w zakresie geomorfologii peryglacjalnej i glacjalnej, paleogeografii górnego plejstocenu Polski Środkowej oraz badań właściwości strukturalnych i teksturalnych osadów środowiska glacjalnego, peryglacjalnego i eolicznego. Jest autorką kilku znakomitych rozpraw naukowych, cechujących się niezwykłą skrupulatnością w analizie, rzetelnością w interpretacji badanych zjawisk oraz celnością wniosków w syntezie, a także kilkudziesięciu mniejszych prac naukowych. Swoją działalnością naukowo-badawczą, dydaktyczną oraz organizacyjną (redaktor Acta Geographica Lodziensia) wniosła bardzo istotny wkład w rozwój łódzkiego ośrodka geomorfologicznego.

Prof. dr Henryk Maruszczak (+)
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
Profesor Henryk Maruszczak należy do grupy najbardziej naukowo czynnych geografów fizycznych i geomorfologów w Polsce. W dorobku naukowym zgromadził blisko 200 oryginalnych publikacji głównie w zakresie geomorfologii, geologii i paleogeografii czwartorzędu. Renomę międzynarodową przyniosły Mu wybitne osiągnięcia w dziedzinie badania lessu, jako najlepszemu znawcy tego osadu w Polsce. Dla rozwoju problematyki lessu zasłużył się także poprzez organizację kilku krajowych oraz międzynarodowego sympozjum lessowego. Oprócz tej problematyki w dorobku zwracają uwagę prace, odnoszące się do kopalnych zjawisk peryglacjalnych, procesów i form denudacyjnych, krasu, zastosowań geomorfologii w planowaniu przestrzeni geograficznej dla potrzeb praktycznych, geografii regionalnej (monografia Bułgarii) i antropogeografii. Profesor Henryk Maruszczak położył wielkie zasługi w rozwoju lubelskiego ośrodka geograficznego.

Prof. dr hab. Władysław Niewiarowski (+)
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Najważniejsze osiągnięcia naukowe Profesor Władysław Niewiarowski uzyskał na polu geomorfologii glacjalnej. Wśród form glacjalnych szczególną uwagę poświęcił formom martwego lodu, a Jego liczne rozprawy oraz prace z tego zakresu są najczęściej cytowane w kraju i za granicą. Na gruncie problematyki paleogeografii późnego czwartorzędu, która jest drugą ważną dziedziną badań Profesora Władysława Niewiarowskiego największe osiągnięcia dotyczą kształtowania się i rozwoju jezior i rynien glacjalnych w schyłkowym górnym plenivistulianie i późnym vistulianie oraz holocenie. Jest autorem kilku gruntownych rozpraw oraz kilkudziesięciu prac naukowych, stanowiących trwały wkład do wiedzy o młodoglacjalnej rzeźbie Polski północnej, a także regionalnej geografii fizycznej głównie Kujaw, Pojezierza Chełmińsko-Dobrzyńskiego i Pomorskiego. Wniósł wielki wkład w rozwój toruńskiego ośrodka geograficznego jako następca prof. Rajmunda Galona.

Prof. Dr. Dietrich Barsch (+)
Universität Heidelberg, Germany
Profesor Dietrich Barsch jest geomorfologiem o renomie światowej. Główne osiągnięcia badawcze, które weszły do literatury międzynarodowej dotyczą metod kartowania geomorfologicznego, rzeźby wysokogórskiej, lodowców gruzowych, rzeźby fluwialnej (delta Missisippi), powierzchni zrównań w klimacie półsuchym oraz monitoringu współczesnych procesów na stoku. Organizował także ekspedycje badawcze w czterech wielkich programach Deutsche Forschungsgemeinschaft. Jako wybitny organizator współuczestniczył w założeniu International Association of Geomorphologists, był przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego II International Conference on Geomorphology (Frankfurt/M, 1989). Był Prezydentem International Association of Geomorphologists (1993-1995). Profesor Barsch od lat 70-tych posiada i pielęgnuje związki z polskimi geomorfologami w Toruniu i Poznaniu, wygłaszał wykłady gościnne na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, współpracował z Polakami na polu nowoczesnego kartowania geomorfologicznego, wydawania serii „Physical Environment” w Springer Verlag oraz założenia International Association of Geomorphologists.

Prof. Dr. Albert Pissart (+)
l’Université de Liége, België
Profesor Albert Pissart jest geomorfologiem, badaczem zjawisk peryglacjalnych o renomie międzynarodowej. Prace badawcze w Arktyce Kanadyjskiej, Quebec, Basenie Paryskim, Alpach Francuskich. Główne osiągnięcia badawcze cytowane w literaturze światowej dotyczą pingo, wieloboków szczelin mrozowych, eksperymentalnych badań metodami symulacyjnymi zjawisk wietrzenia mrozowego i kontrakcji termicznej, obejmują zarówno współczesne środowisko peryglacjalne, jak i kopalne, plejstoceńskie, głównie Belgii. Autor 146 oryginalnych prac, syntez, rozdziałów w książkach oraz podręcznikach. Organizator kilku międzynarodowych sympozjów. Członek korespondent Belgijskiej Królewskiej Akademii Nauk i Sztuk Pięknych. Był prezydentem Komisji Geomorfologii Peryglacjalnej Międzynarodowej Unii Geograficznej, którą objął po prof. J.Dyliku, prezydentem Belgijskiego Towarzystwa Geologicznego i Belgijskiego Towarzystwa Geograficznego, prezydentem Stowarzyszenia Geomorfologów Belgijskich. Jest współredaktorem czasopisma „Permafrost and Periglacial Processes”, a był współredaktorem „Zeitschrift für Geomorphologie”. Profesor Pissart od r. 1961 posiada i pielęgnuje kontakty z geomorfologami polskimi. Wygłaszał gościnne wykłady na uniwersytetach w Łodzi i Poznaniu, ściśle współpracował z prof. J.Dylikiem w Komisji Geomorfologii Peryglacjalnej, organizował liczne zaproszenia polskich geomorfologów z wykładami do Liége, stypendia dla młodej kadry i uczestnictwa Polaków w sympozjach międzynarodowych.

II Zjazd Geomorfologów Polskich, Lądek Zdrój, 4-7.10.1993

Prof. dr Anna Dylikowa (+)
Uniwersytet Łódzki

Profesor Anna Dylikowa należy do wybitnych i zasłużonych geomorfologów polskich. Szczególne zasługi posiada w zakresie nowoczesnego badania wydm śródlądowych oraz zjawisk peryglacjalnych. Jest twórczynią oryginalnej metody badań strukturalnych i teksturalnych w geomorfologii glacjalnej. Na arenie międzynarodowej uzyskała pozycję dzięki redagowaniu, po śmierci prof. Jana Dylika, Biuletynu Peryglacjalnego. Jest autorką licznych prac, w tym geograficznej syntezy Polski oraz cennych opracowań dotyczących terminologii peryglacjalnej. Jest filarem łódzkiej szkoły geomorfologicznej stworzonej przez prof. Jana Dylika.

Prof. dr hab. Alfred Jahn (+)
Uniwersytet Wrocławski
Profesor Alfred Jahn (emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego) jest wybitnym geomorfologiem o renomie międzynarodowej. Największe uznanie przyniosły Mu prace dotyczące problematyki peryglacjalnej, współczesnej i kopalnej, rozwoju stoku (m.in. denudacyjny bilans stoku) oraz geomorfologii regionalnej (Wyżyna Lubelska, Sudety). Z zakresu tej problematyki, a także zagadnień paleogeografii i geologii czwartorzędu Profesor Alfred Jahn ogłosił ponad 200 publikacji. Jest ponadto założycielem Klubu Polarnego Polskiego Towarzystwa Geograficznego oraz długoletnim redaktorem naukowym Czasopisma Geograficznego. Twórca wrocławskiej szkoły geomorfologicznej.

Prof. dr hab. Mieczysław Klimaszewski (+)
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
Profesor Mieczysław Klimaszewski (emerytowany profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego) jest wybitnym geomorfologiem o renomie międzynarodowej. Jest autorem pierwszego, polskiego podręcznika geomorfologii (kilkakrotnie wznawianego i uzupełnianego), dokonując w nim syntezy geomorfologii jako dyscypliny naukowej. Jest znakomitym znawcą geomorfologii gór, specjalistą w zakresie geomorfologii Karpat Polskich. Jest autorem geomorfologicznej syntezy Tatr Polskich. Autor blisko 300 publikacji z różnych dziedzin geomorfologii. Twórca oryginalnej metody kartowania geomorfologicznego. Jest założycielem krakowskiej szkoły geomorfologicznej.

Prof. Dr. Denys Brunsden
University of London, United Kingdom
Profesor Denys Brunsden, profesor geografii w King’s College University of London, jest jednym z najwybitniejszych współczesnych geomorfologów o pozycji światowej. Autor i współautor wielu książek, twórca kanonów współczesnej geomorfologii, zasłużony na polu propagowania zastosowań geomorfologii. Był głównym inicjatorem stworzenia instytucjonalnych podstaw międzynarodowej współpracy geomorfologów. Jako prezes British Geomorphological Research Group był współorganizatorem I International Conference on Geomorphology (Manchester 1985) oraz pierwszym prezydentem powstałej w 1989 r. we Frankfurcie nad Menem International Association of Geomorphologists, do którego powołania wniósł wkład o nieprzemijającym znaczeniu. Profesor Brunsden jest zaprzyjaźniony z wieloma polskimi geomorfologami, którym udziela wszechstronnego poparcia oraz wysoko ocenia wkład polskich geomorfologów do geomorfologii światowej.